یغما نیشابوری

بیش از 10 سال است كه یغما در نیشابور زندگی نمی كند و در هیچ جای دیگر این دنیا هم زندگی نمی كند امروز اگر بخواهی او را ببینی با تمام كوشش نبوغ بشری ، باز هم كار به جایی نمی رسد

یغما نیشابوری

من یكی كارگر بیل به دستم ، بر من

نام شاعر مگذارید و حرامم مكنید

یغما نیشابوری

بیش از 10 سال است كه یغما در نیشابور زندگی نمی كند و در هیچ جای دیگر این دنیا هم زندگی نمی كند . امروز اگر بخواهی او را ببینی با تمام كوشش نبوغ بشری ، باز هم كار به جایی نمی رسد . یغما 16 سال است كه روی در نقاب خاك كشیده حیدرش می گفتند و خشتمال بود ، مرد بود و آزاده . در تمام روزهای زندگیش كار كرد و در تمام ایام حیاتش شعر گفت .

او در جایی می گوید : (( من از همان روزهای كودكی كه بزرگترهای صومعه در شبهای بی پایانی زمستان ، دور كرسی ، شاهنامه و امیر ارسلان می خواندند ، با لذت و ولع گوش می دادم . شاید می دانستم كه شعر در خونم می جوشد )) .

از آن روزها تا دوم اسفند 1366 هجری شمسی ، حتی یك بار ، نام قدر ، نزاع و خشم را نبرد و حتی یك نظر ، چشم از فقر برنداشت . آخرین شب عمرش را زیر یك سقف چوبی و در میان دیوارهای گلی كه با خشتهای خودش سامان گرفته بود خوابید و چنان آرامشی در درون داشت ، كه خوابش تا ابد خواهد پایید .

در جای دیگری می گوید : (( نام شناسنامه من ((یغما)) است . اما مردم هنوز این را باور نكرده اند . گمان می كنند تخلص من است . مردم در بسیاری از موارد گمان می كنند ، مردم اند دیگر ! ))

تحقیقاً هیچ آدمی از دیدنش ، جسارتش ، محبتش و خشتش پی به شعرش نمی بردد ، اما از شعرش همه اینها بر می آید . در طول 20 سال كه عقل داشتنم ، می دیدمش و می شناختمش .

از هیچ انسانی بد نگفت و هیچ حیوانی را آزار نداد . آدمها انسانها ، حیوانها ، هر كدام در جای خود بودند ، همه در جای خود .

حیدر ، فرزند محمد و كشور یغما ، از مهاجران كویر یزد – خور و بیابانك – بود كه دو نسل پیش از حیدر ، برای زیارت امام هشتم (ع) به مشهد آمدند و در بازگشت ، درماندند . هر طایفه به گوشه ای رفت و خانواده حیدر بیگ در صومعه مسكن گرفت .

حیدر ، پس از تولد تا 30 سال ، آدم خاصی نبود . شاید اصلاً آدمی نبود . بچه ای فقیر ، كودكی شرور ، نوجوانی نا آرام و عاشق پیشه ، جوانی كنجكاو ، بی سواد و باز هم عاشق ، مردمی در آستانه نیمه عمر .

هنوز به درستی نمی دانم یغما چگونه یكباره آنقدر خواندن آموخت و تا آن حد – نه فیلسوف بشود – به برخی رموز و دقایق ادبی ، تاریخ ادبیات ، علوم دینی و قرآن پی برد . آنچه از خودش شنیده ام این است كه این یك روند تدریجی و بطئی بود و در طول ده پانزده سال از ((آب ، بابا)) به سرایش شعر رسید . مادرم اما اعتقاد دیگری دارد و چون با او می ریسته ، نمی توان یكسره اعتقادش را انكار كرد ، اگر چه كاملاً هم پذیرفتنی نیست .

او می گوید : ((پدر خواب نما شد . او هیچ ، نه می دانست ، نه می خواند و یكباره . . . ))

(همسر یغما) سالها قبل از مرگش به دیگران گفته بود كه حیدر از سرباز خانه برای او نامه می نوشته و می فرستاده .

و هر چه بیشتر جستجو كردم كمتر به نتیجه رسیدم . نظر من همان است كه از یغما شنیدم. كوشش سالها ، قریحه ناب و خواهش بی انتها در دانستن به این كار استوارش كرد.

باید در حدود 40 سالگی ، او با این ابیاتش را سروده باشد و آخرین شعرش را دو سه روز قبل از مرگ . 24 سال و می گفت كه 40 هزار بیت شعر دارد . هرگز این گفته اش را نیاز مردم و اشعارش را نشمردم . و آنچه از این 40 هزار بیت شعر بشودش نامید ، آنقدر است كه 40 ساعت مدام طول می كشد بخوانی و بفهمی .

بیشترین سطور زندگی اش را در عشق نوشته و در سیاست ، هیچ نگفته است . اما همان گونه كه هر انسانی – حتی شاعر هم نباشد از هر درس سخن می گوید ، این آشفته فقیر و ازاد نیز در همه مقوله ، سخن دارد .

برچسب ها : یغما نیشابوری , یغما نیشابوری , پروژه , پژوهش , مقاله , جزوه , تحقیق , دانلود پروژه , دانلود پژوهش , دانلود مقاله , دانلود جزوه , دانلود تحقیق